Townes Van Zandt - Rake

Townes van Zandt is al vijf jaar dood als de 4cd box Texas Troubadour in 2002 uitkomt. Een recensie in een krant wekt mijn interesse en sindsdien verdwijn ik iedere winter wel een week in het oeuvre van de, in mijn ogen, beste singer-songwriter die ooit geleefd heeft (en dat ben ik bereid te zeggen staande in mijn cowboylaarzen op Bob Dylan's salontafel).

Dat hij nooit echt doorgebroken is lijkt niet aan de kwaliteit van zijn liedjes te liggen, maar meer aan zijn iet wat uitbundige levensstijl en de misinterpretatie van zijn kwaliteiten door platenmaatschappijen. Zijn vroege werk is soms vreselijk overgeproduceerd waardoor de liedjes bijna lijken te verdrinken in blazers en strijkers, maar als je de overbodige lagen wegpelt komen er prachtige, tijdloze songs naar boven. Later in zijn carrière was er geen geld meer voor overproductie en wordt de instrumentatie kaler.

In Rake lijkt Townes van Zandt over zijn eigen leven te zingen. De verteller kijkt terug: In zijn wilde jeugd reeg hij de wilde nachten aan elkaar, maar overdag betaalde hij de prijs voor zijn uitspattingen. Gelukkig kwam er na iedere dag weer een nieuwe nacht waarin wijn, gitaren en vrouwen de dag deden vergeten. Uiteindelijk wordt hij te oud om deze levensstijl vol te houden. Zelfs de nachten gunnen hem geen respijt meer. Het grote aftakelen is begonnen.

I buried my face but it spoke once again
The night to the day we’re a bindin’
And now the dark air is like fire on my skin
And even the moonlight is blinding

Top 2000

2009: #1

2010: #1

2011: #3

2012: #2

2013: #2

2014: #3

2015: #5

2016: #3

2017: #3