Het Waarom
Waarom zou iemand in hemelsnaam zijn favoriete 2000 liedjes op volgorde willen zetten?
Vanaf dat ik vrij jonge was luisterde ik naar muziek en niet zoals andere kinderen van mijn leeftijd, maar veel. Heel veel. Net zoals hoofdpersoon Rob Fleming uit Nick Hornsby"'s High Fidelity terugblikt op zijn jeugd:
Rob Fleming schiep er trouwens ook genoegen in om top 5 lijstjes te maken, wat maakt dat hij door een lijstjesfetisjist als ik tot een van de sympathiekste figuren uit de hedendaagse fictie gerekend wordt.
Maar ver voor High Fidelity was het al misgegaan. In 1982 kreeg ik het Hit Dossier voor mijn verjaardag, met daarin alle liedjes die ooit in de top 40 en de tipparade hadden gestaan. Toen het na vier jaar als naslagwerk niet meer voldeed omdat de jaren 1983-1986 ontbraken besloot ik als tijdsverdrijf het dossier door te zoeken en met een highlighter alle songs te markeren die ik kende. Het gevolg was pagina na pagina zonder ook maar een gifgele of zuurstokroze streep. Hier lag een missie: Daar moest verandering in komen.
Voor ik goed en wel begonnen was met het dichten van de hiaten in mijn kennis van popmuziek veranderde mijn smaak. Punk, Hard Rock, Metal, Hip-hop, Reggae en alternatieve Rock streden om mijn aandacht, zonder duidelijke winnaar.
Ik gooide me vol overtuiging op de muziek die OOR, de VPRO en MTV (Headbangers Ball, Yo! MTV Raps, Alternative Nation) mij voorschotelden. Begin jaren 90 kocht ik The heart of rock and soul waarin muziekjournalist Dave Marsh zijn 1001 favoriete rock en soul singles op volgorde zet. Door Marsh's omschrijving werd onder meer ik aangezet Little Willie John, Screamin' Jay Hawkins en Toots & the Maytals te luisteren, maar het deed mij ook besluiten een eigen lijst van 1001 liedjes te gaan maken.
Ik hield een schrift bij waarin ik alle songs opschreef die in mijn lijst zouden komen. Na enkele jaren was de lijst tot 800 songs gegroeid, maar de 1001 werd nooit gehaald.
Toen in 1999 Radio 2 met de Top 2000 begon, was ik aanvankelijk verrukt dat er een lijst kwam die de, in mijn ogen, iet wat beperkte top 100 aller tijden van Veronica kon vervangen. Na een paar edities bekroop mij het idee dat ik wel eigen lijst van mijn Top 2000 songs kon samenstellen, een betere lijst. Mijn smaak was inmiddels dusdanig uitgedijt en de pen-en-papier methode was inmiddels ook niet meer nodig.
In 2009 lukte het voor het eerst om een top 2000 samen te stellen, sindsdien is het een terugkerende bezigheid de grote delen van de decembermaand in beslag neemt.
Maar nog altijd ben ik er niet achter wat mij eigenlijk bezield om dit te doen.
Vanaf dat ik vrij jonge was luisterde ik naar muziek en niet zoals andere kinderen van mijn leeftijd, maar veel. Heel veel. Net zoals hoofdpersoon Rob Fleming uit Nick Hornsby"'s High Fidelity terugblikt op zijn jeugd:
"Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?"kan ik mijn vinger niet geheel leggen op de reden van mijn obsessie met popmuziek en de noodzaak die muziek in lijstjes te vatten.
Rob Fleming schiep er trouwens ook genoegen in om top 5 lijstjes te maken, wat maakt dat hij door een lijstjesfetisjist als ik tot een van de sympathiekste figuren uit de hedendaagse fictie gerekend wordt.
Maar ver voor High Fidelity was het al misgegaan. In 1982 kreeg ik het Hit Dossier voor mijn verjaardag, met daarin alle liedjes die ooit in de top 40 en de tipparade hadden gestaan. Toen het na vier jaar als naslagwerk niet meer voldeed omdat de jaren 1983-1986 ontbraken besloot ik als tijdsverdrijf het dossier door te zoeken en met een highlighter alle songs te markeren die ik kende. Het gevolg was pagina na pagina zonder ook maar een gifgele of zuurstokroze streep. Hier lag een missie: Daar moest verandering in komen.
Voor ik goed en wel begonnen was met het dichten van de hiaten in mijn kennis van popmuziek veranderde mijn smaak. Punk, Hard Rock, Metal, Hip-hop, Reggae en alternatieve Rock streden om mijn aandacht, zonder duidelijke winnaar.
Ik gooide me vol overtuiging op de muziek die OOR, de VPRO en MTV (Headbangers Ball, Yo! MTV Raps, Alternative Nation) mij voorschotelden. Begin jaren 90 kocht ik The heart of rock and soul waarin muziekjournalist Dave Marsh zijn 1001 favoriete rock en soul singles op volgorde zet. Door Marsh's omschrijving werd onder meer ik aangezet Little Willie John, Screamin' Jay Hawkins en Toots & the Maytals te luisteren, maar het deed mij ook besluiten een eigen lijst van 1001 liedjes te gaan maken.
Ik hield een schrift bij waarin ik alle songs opschreef die in mijn lijst zouden komen. Na enkele jaren was de lijst tot 800 songs gegroeid, maar de 1001 werd nooit gehaald.
Toen in 1999 Radio 2 met de Top 2000 begon, was ik aanvankelijk verrukt dat er een lijst kwam die de, in mijn ogen, iet wat beperkte top 100 aller tijden van Veronica kon vervangen. Na een paar edities bekroop mij het idee dat ik wel eigen lijst van mijn Top 2000 songs kon samenstellen, een betere lijst. Mijn smaak was inmiddels dusdanig uitgedijt en de pen-en-papier methode was inmiddels ook niet meer nodig.
In 2009 lukte het voor het eerst om een top 2000 samen te stellen, sindsdien is het een terugkerende bezigheid de grote delen van de decembermaand in beslag neemt.
Maar nog altijd ben ik er niet achter wat mij eigenlijk bezield om dit te doen.
Reacties
Een reactie posten